ประวัติ เชลโล ย่อมาจาก violoncello ซึ่งเป็นตระกูลเครื่องสายที่มีเส้นโค้งคล้ายกับไวโอลินและวิโอลา ในอดีตเชลโลได้พัฒนาไปสู่รูปแบบที่หลากหลายมากกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน และใช้เวลานานก่อนที่จะได้รับการยอมรับให้เป็นเครื่องดนตรีเดี่ยว
หลายคนเชื่อว่าเชลโลมาจากคำว่า viol แต่นี่เป็นความเข้าใจผิด เชลโลเริ่มปรากฏในศตวรรษที่ 16 ในช่วงยุคบาโรกของเครื่องดนตรีประเภทเครื่องสายในตระกูลไวโอลิน เครื่องดนตรีชนิดต่างๆ ในช่วงเวลานั้น ไวโอลินและรีเบคซึ่งมีรูปร่างคล้ายไวโอลินได้รับความนิยมอยู่แล้ว แต่ไวโอลินเป็นเครื่องสายที่มีสายเลือดต่างกัน
ตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมา ขนาดของเชลโลมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา อันโตนิโอ สตราดิวารีเป็นผู้ผลิตไวโอลินรายแรกที่กำหนดมาตรฐานสำหรับเชลโลสมัยใหม่ เชลโลเก่า ความยาวประมาณ 80 ซม. ซึ่งเป็นขนาดที่เล่นยาก ในปี 1707 เขาได้ลดขนาดของเชลโลลงเหลือเพียง 75 ซม. ทำให้เล่นได้สะดวกยิ่งขึ้น
ไวโอลิน (อังกฤษ: Violoncello) หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า เชลโล (อังกฤษ: Cello) เป็นเครื่องดนตรีประเภทเครื่องสายที่เล่นกันทั่วไปในวงออร์เคสตราและวงเครื่องสายที่มีต้นกำเนิดในโลกตะวันตก เป็นหนึ่งในเครื่องดนตรีของตระกูลไวโอลิน ประกอบด้วยไวโอลิน วิโอลา เชลโล และดับเบิ้ลเบส เป็นเครื่องสายที่ได้รับความนิยมพอๆ กับไวโอลิน มีโน้ตเพลงบางเพลงที่เขียนขึ้นสำหรับเชลโลโดยเฉพาะ แต่ไม่เป็นที่นิยมมากนัก [ต้องการอ้างอิง] อย่างไรก็ตาม เชลโลยังคงเล่นในแนวแจ๊ส บลูส์ ป็อป และร็อก
คำอธิบายทั่วไป ประวัติ เชลโล
ประวัติ เชลโล เชลโลถูกปรับใน 5 ส่วนโดยเริ่มจาก C2 (สองอ็อกเทฟต่ำกว่า c กลาง) และต่อด้วย G2, D3, 3 และอื่น ๆ ไม่เหมือนไวโอลินและวิโอลา เชลโลก็เหมือนกับดับเบิ้ลเบสที่วางเท้าบนพื้นเพื่อรองรับน้ำหนักของเครื่องดนตรี เชลโลมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับดนตรีคลาสสิกของยุโรปมากที่สุด เครื่องดนตรีนี้เป็นส่วนหนึ่งของวงออร์เคสตรามาตรฐาน เป็นส่วนหนึ่งของส่วนเครื่องสาย และฐานของวงเครื่องสาย (แม้ว่านักแต่งเพลงหลายคนจะร่วมแต่งทำนองด้วยก็ตาม) เขายังเป็นสมาชิกของวงแชมเบอร์มิวสิคอีกหลายกลุ่ม
ผลงานเชลโลสไตล์บาโรกที่มีชื่อเสียงที่สุดชิ้นหนึ่งคือ Six Monologue Suites ของ Johann Sebastian Bach ผลงานที่สำคัญอื่นๆ ได้แก่ Sonatas and Concertos ของ Antonio Vivaldi และ Solo Sonatas ของ Francesco Geminiani และ Giovanni Bonanzani Domenico Gabrielli เป็นหนึ่งในนักแต่งเพลงกลุ่มแรกที่ถือว่าเชลโลเป็นเครื่องดนตรีเดี่ยว เบสโซเซลโลอาจถูกใช้ในผลงานของ Francesca Caccini (1587–1641) และ Barbara Strozzi (1619–1677), Il primo libro di madrigali, Ext. Bass op. 1, Elisabeth Jaquet de la Guerre (ค.ศ. 1665–1729) ผู้แต่งโซนาตาหกตัวสำหรับไวโอลินและคอนตินูโอ คู่มือการเรียนรู้เชลโลเล่มแรกคือ Principij da imparare suonare ilviolet e con 12 Toccate solo ของ Francesco Supriani สร้างขึ้นในยุคนี้ ตามชื่อที่แนะนำ มีโทคคาตา 12 ตัวสำหรับเชลโลที่เดินทางคนเดียว และนี่คือชุดเชลโล JS Bach ชุดแรก
ตั้งแต่ยุคคลาสสิก คอนแชร์โตสองเพลงใน C major และ D major โดย Joseph Haydn และโซนาตาห้าเพลงสำหรับเชลโลและเปียโนโดย Ludwig van Beethoven โดดเด่น สามช่วงเวลาสำคัญในวิวัฒนาการทางวรรณกรรมของเขา ครอบคลุม ตัวอย่างที่โดดเด่นอื่นๆ ได้แก่ คอนแชร์โตสามเพลงของ Carl Philippe Manuel Bach, Capricci ของ Dallabaco, Flaxton, Boismortier และ Divertimento sonatas ของ Luigi Boccherini สำหรับเปียโน คลาริเน็ต และวิโอลา 1739-1807)
ประวัติเครื่องดนตรี ก่อนเป็นออร์เคสตรา
Orchestra (วงออร์เคสตรา) หรือวงดุริยางค์ไทยเป็นศัพท์ทางดนตรี มีประวัติอันยาวนาน มีการปรับเปลี่ยนรูปแบบไปตามยุคสมัย เพื่อตอบสนองความต้องการของผู้ประพันธ์เพลงที่ต้องการถ่ายทอดอารมณ์ดนตรีในแต่ละยุคสมัย วงออร์เคสตราเป็นวงดนตรีที่พัฒนาขึ้นในราวปี ค.ศ. 1600 คุณสมบัติหลักของวงออเคสตราคือ: กลุ่มนักดนตรี น. ผู้ที่เล่นเครื่องดนตรีหลักทั้งสี่ ได้แก่ เครื่องสาย เครื่องลมไม้ เครื่องเป่าทองเหลือง และเครื่องตี โดยแสดงภายใต้การควบคุมของผู้อำนวยเพลง วงมโหรี คือสถานที่เต้นรำ หมายถึง ส่วนหน้าของโรงละครในภาษากรีกโบราณ เป็นคำภาษากรีกว่า วิธี ในกรณีของการร้องเพลงประสานเสียงแบบตะวันตกที่ใช้สำหรับการเต้นรำและการร้องเพลง วงออร์เคสตราหมายถึงวงซิมโฟนีออร์เคสตรา ซึ่งเป็นวงที่มีเครื่องสายผสมอยู่ การผสมผสานระหว่างเครื่องเป่าลมไม้ทองเหลืองและเครื่องเคาะตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 18 เป็นต้นมาคำว่าออเคสตราหมายถึงวงดนตรีที่เล่น ดังนั้นมันจึงเป็นพื้นที่ระดับต่ำที่คุณนั่งอยู่หน้าเวที และคอนเสิร์ตฮอลล์
จากนั้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 16 ก็เริ่มมีการระบุจำนวนเครื่องดนตรีในเพลง พัฒนาการของวงมโหรีเริ่มขึ้น ในยุคแรก เป็นวงเครื่องสายที่ใช้คนได้ 10 ถึง 25 คน บางครั้งก็มากกว่านั้น ขึ้นอยู่กับความต้องการของผู้แต่ง ในศตวรรษที่ 17 วงออร์เคสตราได้เพิ่มเครื่องลมไม้ ในตอนท้ายของยุคบาโรก (ประมาณปี 1750) นักแต่งเพลงยอดนิยมจะให้รายละเอียดเกี่ยวกับจำนวนเครื่องดนตรีในเพลงของพวกเขา มีการเพิ่มเครื่องเป่าทองเหลืองเข้าไปด้วย การกระทบวงออเคสตรา
ประมาณกลางศตวรรษที่ 18 วงออร์เคสตรากลายเป็นเพลงคลาสสิค ซึ่งเป็นรูปแบบมาตรฐานของยุคนั้น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะวงซิมโฟนีถือกำเนิดขึ้นในช่วงเวลานี้ จึงต้องจัดวงดุริยางค์ตามมาตรฐานการบรรเลงซิมโฟนี นอกจากนี้ การแสดงคอนแชร์โต โอเปร่า และเพลงทางศาสนาก็เป็นสาเหตุหนึ่งของการก่อตั้งวงออร์เคสตรา
ในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ในช่วงยุคโรแมนติก มีการเพิ่มเครื่องดนตรีมากขึ้นในวงออร์เคสตรา ทำให้วงใหญ่ขึ้น เนื่องจากเป็นยุคโรแมนติกจึงนิยมเล่นเพลงประเภทเพลงเล่าเรื่อง ซึ่งทั้งหมดนี้รวมถึงเพลงโอเปร่า บัลเลต์ และเพลงประสานเสียง ทำให้เกิดวงออเคสตราที่ขยายใหญ่ขึ้นเพื่อความยิ่งใหญ่และความสมจริง เพื่อให้สามารถบรรยายเรื่องราวได้ตามที่ผู้แต่งต้องการประวัติ เชลโล
วงดุริยางค์ซิมโฟนีในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ยังคงมีบทบาทสำคัญในดนตรีตะวันตก แต่ปัจจัยทางเศรษฐกิจก็มีบทบาทสำคัญในการกำหนดขนาดของวงออเคสตรา หรือแนวทางการประพันธ์เพลงสำหรับใช้กับวงออร์เคสตรา อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่ได้ขัดขวางนักแต่งเพลงจากการสร้างสรรค์ผลงานร่วมกับวงออร์เคสตรา
การถือกำเนิดของวงออร์เคสตราวงแรก
กำเนิดวงออร์เคสตราวงแรกประวัติ เชลโล
- ในช่วงแรกของการใช้เครื่องดนตรียังไม่มีการระบุวิธีการบรรเลงที่ชัดเจน ต่อมาในยุคบาโรก ได้มีการผสมวงออร์เคสตราเพื่อใช้ในการแสดงละครเพลง ปล่อยให้เพลงไหลไปกับเสียงของนักร้อง
- ด้วยเหตุนี้ ในศตวรรษที่ 17 วงเครื่องสายที่มีผู้เล่น 10-25 คนจึงเริ่มกำหนดเครื่องดนตรีในทำนอง และเครื่องลมไม้ก็เริ่มเข้ามาร่วมด้วย และในตอนท้ายของยุคบาโรกนักแต่งเพลงเริ่มระบุรายละเอียดเกี่ยวกับจำนวนเครื่องดนตรีที่รวมอยู่ในดนตรี แต่เนื่องจากเป็นยุคแรกของวงมโหรีจึงมีความไม่แน่นอนแต่มีลักษณะทั่วไปดังนี้
- ไวโอลินตัวแรกอยู่ทางซ้าย วาทยกรและไวโอลินตัวที่ 2 อยู่ทางขวา วิโอลาและเชลโลอยู่ตรงกลาง ดับเบิลเบสอยู่แถวหลังของวง
- เครื่องลมไม้ โอโบ 3 ตัว บาสซูน 1 ตัว บางครั้งฟลุตอยู่หลังกลุ่มไวโอลินกลุ่มแรก
- ทองเหลือง แตร 3 ตัว บางครั้งแตรขวากลับ
- เครื่องเคาะจังหวะ กลองทิมปานี อยู่หลังวงดนตรี
- ฮาร์ปซิคอร์ดอาจเล่นเป็นไลน์เบสได้ ขึ้นอยู่กับความต้องการของผู้แต่งอย่างแน่นอน
หลังจากสิ้นสุดยุคบาโรกและเริ่มยุคคลาสสิก ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1750 ถึง 1820 วงออร์เคสตราได้พัฒนารูปแบบมาตรฐาน ประกอบด้วยเครื่องดนตรีแต่ละประเภทอย่างครบถ้วนดังนี้
- เครื่องสาย 1 ไวโอลิน 2 ไวโอลิน วิโอลา เชลโล ดับเบิ้ลเบส ตามที่ผู้แต่งต้องการ
- เครื่องลมไม้: ฟลุต โอโบ คลาริเน็ต บาสซูน
- ทองเหลือง เฟรนช์ฮอร์น ทรัมเป็ต และบางครั้งทรอมโบน
บทความที่เกี่ยวข้อง
- แร่โคลัมไบต์ แทนทาไลต์
- การสกัดด้วยตัวทำละลาย
- เทคโนโลยีในปัจจุบัน
- ประวัติ วงออร์เคสตรา
- ประวัติ ไวโอลิน